Są dni, dzięki którym wierzę w to,

Są dni, dzięki którym wierzę w to, że Bóg istnieje i mnie kocha, ale coraz częściej mam ważenie, że mnie opuścił.
Chodź wiem,że to ja Go opuściłam.
Każdego dnia staram się być obojętna, ale jak widać nie jest to w mojej naturze, lubię się przejmować i płakać.
Dlaczego lubię?
Nie mam innego wyjścia, muszę to lubić. Tak zostałam nauczona i w takim środowisku żyję.
W takim, że jeśli ktoś powie mi w oczy,że jestem szmatą, to nie mam prawa się obrazić i sądzić,że jest inaczej.
Już sama się robię taka jak Oni.
Nazywam kogoś "starą pizdą" i wmawiam sobie, że to jest normalne.
Może jest, ale tylko w tym domu.  
Jest mi wstyd,za to wszystko. Wiem,że jestem inna i nie pasuję tutaj.
Wiedząc to obawiam się, że już nigdzie nie będę pasować.